Consolatore di pene
Ήταν ένας άνθρωπος με όψη ταπεινή η καταγωγή του λαϊκή Το ‘65 υπερέβαλε εαυτόν μήνυμα οι καμπάνες του για κάθε μικροαστόν Μα κι οι άνθρωποι αυτοί βλέπαν έναν φασουλή ήταν η εποχή πολύ σκληρή Δεν είχε του μάγκα μπόυ ούτε ήταν από σόϊ βρε καλώστηνε την ατραξιόν καραγκούν μπόυ Βρήκε μια παρέα των καμπάνων και τριχών έγινε βορά σαπιοκοιλιών Που κρατούσαν για την πάρτυ τους την κριτική δεν υπήρχε τότε η εξουσία της Τ.V Και νοσταλγώ πώς να στο πω τα γλυκά μας "σ’ αγαπώ" Το ‘75 ξεχαστήκαν όλα αυτά πλάνες πανωραίες και ακτίφ κομματικά Είχε κι ενα μπάρμπα απ’την Αμέρικα αυτός βρε παιδί μου είχε γέλιο ο δικτάτωρ Παττακός Τότε πέσαν πάνω του βρίζανε τη μάνα του μια επαρχία θάνατου Μαρξ και ήλιος πρασινί αριστερά καράν κουνεί μπόυ στα κάτεργα στον κάμπο να τραβάς κουπί Δεκαπέντε χρόνια η προσγείωση διαρκεί μα είναι ανώμαλη πολύ Τώρα όλοι ψάχνουν, και μιλούν για αισθητική βρήκαν και το κιτς από του Κίτσου τη στολή Κι οσο για τον Κίτσο μας άλλοι από τον κάμπο μας Τζίμυ τον εβγάλαν και κεντούν Του ’βαλαν μετάλλια μα κάτι βουβάλια θέλουν στην μπερλίνα μονοπώλιο ν’ασκουν Τώρα που ξεμείναμε στην κόψη του εικοστού με ούτε καν πτυχίο παυσίλυπου Μόνο σαν ημίθεοι του παιδικού μας εαυτού γράφουμε τραγούδια για την τύχη ενός παιδιού Και νοσταλγώ πώς να στο πω τα γλυκά μας σ’ αγαπώ		Era un tipo d'umile aspetto, di origini popolari. Nel '65 si superò, i suoi pantaloni a campana, erano un messaggio per ogni borghesuccio. Però pure quella gente vedeva un tipetto ridicolo, ai quei tempi era durissima. Non aveva niente del teddy boy, e non lo era di razza, beh, benvenuto tra le attrazioni, bifolky boy. Trovò una banda di capelloni coi pantaloni a campana, andò in pasto a squallidi buzzurri che le critiche se le riservavano per i loro parties, allora non esisteva ancora il potere della TV. E ho nostalgia, come posso dirtelo dei nostri dolci ti amo... Nel '75 tutto fu dimenticato, donne bellissime, seducenti e attive politicamente. Aveva anche uno zio, quello d'America, era proprio una cosa buffa, il dittatore Pattakòs. Allora gli si buttarono addosso, gli insultavano la mamma, una provincia mortale, Marx e un sole verdastro, e lui si volge a sinistra, boy nelle fabbriche da galera nella piana a sgobbare come un galeotto al remo Quindici anni dura l'atterraggio, ma non è molto normale. Ora tutti ricercano e parlano di estetica, hanno scoperto anche il kitsch da come si vestiva Kitsos E quanto al nostro Kitsos, altri della nostra piana lo chiamavano Jimmy e ci ricaman sopra. Gli hanno messo medaglie, però qualche imbecille vuole esercitare il monopolio della presa per il culo. Ora che siamo rimasti soli alla fine del ventesimo secolo con neanche la patente di consolatore, soltanto come semidei del nostro ego infantile scriviamo canzoni sul destino di un ragazzo. E ho nostalgia, come posso dirtelo dei nostri dolci ti amo...
Riccardo Venturi © 11.05.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info