La terra santa
Ε, ρε Θε μου, να γινόταν να ξυπνήσω ένα πρωί
στ’ άγια χώματα της Πόλης, κει που έζησα παιδί
που άκουγα τον αμανέ μου, πίνοντας τον αργιλέ
κι έλεγα και το γιαρέ μου στης Ντουντούς τον καφενέ.
Να ντυθώ να πάω τσάρκα και να ρίξω γιασεμί
στο σοκάκι μιας Τσερκέζας που `χα πρωτοφιληθεί
και ν’ αναστηθούν στο νου μου ο βαρκάρης κι ο αμαξάς
και οι ξακουστοί νταήδες που `βγαζε ο Γαλατάς.
Να ξανάβλεπα τους μόρτες να μεθούν και να τα σπαν
και να κλείνουνε οι πόρτες από τα καφέ σαντάν
να τσακώνονται στα χέρια και να κάνουν σαματά
το πρωί τα τζιβαέρια και ας πέθαινα μετά.
Dio mio, accadesse che mi svegliassi un mattino
nella terra santa della Città, là, dove vissi da bambino
dove ho ascoltato le nenie, fumando il narghilè,
e ho cantato anche lo ghiarè, al caffè Dudù.
Accadesse che fossi vestito per andare a passeggio, e lanciare un gelsomino
nel vicolo di una Circassa che mi aveva dato il primo bacio,
e rivedessi nella mia mente il barcaiolo e il carrettiere,
e le famose bambinaie che Galatàs offriva.
Accadesse che rivedessi le simpatiche canaglie bere e divertirsi,
e chiudere alle spalle le porte dei café chantant,
per menare le mani e combinare un parapiglia,
rivedessi l'oro del mattino, e dopo poter anche morire.
android2020 © 01.01.2017