Se vivessero gli antichi
Πού είσαι, καημένε Περικλή,
να βγεις να σεργιανίσεις
και την Αθήνα σου να δεις
και να μην τη γνωρίσεις.
Πού είσαι, καημένε Περικλή,
ν’ ακούσεις μπουζουκάκι,
τραγούδια και διπλοπενιές
στο στέκι του Μητσάκη.
Πού είσαι, Σωκράτη δάσκαλε,
να δεις το Κολωνάκι,
οι μαθητές σου σήμερα
βαστούν κομπολογάκι.
Πού είσαι, Σωκράτη δάσκαλε,
να ’ρχόσουν απ’ τον Άδη,
παρέα με τον Πλάτωνα
και τον Αλκιβιάδη.
Πού είσαι, Ορφέα, μια βραδιά
την άρπα σου να παίξεις,
την Ευριδίκη π’ αγαπάς
στα δίχτυα σου να μπλέξεις.
Πού είσαι, Ορφέα, για να δεις
συρτάκι με φιγούρα,
κι οι μάγκες να σου κάνουνε
χιλιάρικο χαρτούρα.
Dove sei, infelice Pericle,
esci e passeggia,
vedi anche la tua Atene:
neanche la riconosci.
Dove sei, infelice Pericle,
ascolta i bouzouki,
canzoni e doppi colpi di plettro,
nel ritrovo di Mitsaki.
Dove sei, maestro Socrate,
guarda Kolonaki:
gli insegnanti, oggi,
hanno con se i koboloi.
Dove sei, maestro Socrate,
torna dall'Ade,
in compagnia di Platone
e di Alcibiade.
Dove sei, Orfeo, una sera
suona la tua arpa,
fai impigliare nelle tue reti
Euridice, che tu ami.
Dove sei, Orfeo, per poter vedere
sirtaki e figura ritmica,
e i manghes che ti fabbricano
banconote da mille dracme?
android2020 © 02.10.2016