The Resigned to Fate
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
In the underground tavern
Among smoke and cursing
(A barrel organ was screeching upstairs)
All the gang was drinking yesterday evening
Last night, like every other night,
So that the medicine goes down.
Everyone was huddled next to each other
And was spitting somewhere on the ground.
Oh! What a great torture
The torture is life!
As much as the mind may be wracked,
It cannot remember a white day.
O sun and blue sea
And bottom of the prodigal sky!
O egg-yolk-yellow gauze of dawn,
Carnations of evening twilight,
You shine forth, you go out far from us,
Without reaching into our hearts!
*One of their fathers, ten years now
Crippled, looks just like a ghost;
Another's wife's days are numbered
She's wasting away from consumption;**
At Palamidi~, Mazis's son
And Yavis's daughter in Gazi~~.
"It's our twisted fate's fault!"
"It's God's fault because he hates us!"
"It's our bad decisions' fault!"
"It's mostly the wine's fault!"
Whose fault is it? Whose fault is it? No mouth
Has found out and told us yet.
And so, in our dark tavern
We always drink hunched over.
Like worms, every heel
That finds us steps on us.
Cowards, those resigned to fate and the weak willed together.
We wait for, perhaps, some miracle!
ξαν2910, Ross/Ρος © 03.02.2017