Alla stazione di Monaco
Στο σταθμό του Μονάχου με πέταξε άχου η μαύρη μοίρα μου μάνα κακομοίρα μου Όπου να `ναι σουρουπώνει το Ακρόπολις θα φτάσει να `ταν και να κατεβάσει ένα φίλο ή γνωστό Στο σταθμό του Μονάχου με πέταξε άχου η μαύρη μοίρα μου μάνα κακομοίρα μου Κάθε άνθρωπος και γλώσσα ποιόνε ξέρω ποιος με ξέρει αφιλόξενα τα μέρη παγωμένες οι καρδιές Στο σταθμό του Μονάχου με ξέχασε άχου η μαύρη μοίρα μου μάνα κακομοίρα μου Δίπλα μου λαγοκοιμάται ένας χίπυ πεινασμένος ένας νέγρος μεθυσμένος τα ναυάγια σωρό Στο σταθμό του Μονάχου με ξέχασε άχου η μαύρη μοίρα μου μάνα κακομοίρα μου		Alla stazione di Monaco un richiamo mi fece sobbalzare: era la mia triste sorte, madre, la mia malasorte. Ovunque scende il crepuscolo, arriverà l'Acropoli Express, chi sarà a scendere: un amico o un conoscente? Alla stazione di Monaco un richiamo mi fece sobbalzare: era la mia triste sorte, madre, la mia malasorte. Che sia qualunque essere umano la cui lingua conosco, oppure proprio chi mi conosce, in questi luoghi inospitali, fra questi cuori di ghiaccio. Alla stazione di Monaco un richiamo mi provocò un senso di smarrimento: era la mia triste sorte, madre, la mia malasorte. Vicino a me dorme con un occhio solo un vecchio fricchettone affamato, c’e un negro ubriaco, un mucchio di relitti umani. Alla stazione di Monaco un richiamo mi provocò un senso di smarrimento: era la mia triste sorte, madre, la mia malasorte.
android2020 © 08.01.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info