Zgaś księżyc
Φύγε αφού το θέλεις,
πώς να σ’ εμποδίσω,
με τα λόγια δεν μπορώ.
Φύγε αφού το θέλεις,
δε θα τρέξω πίσω,
δε θα σε παρακαλώ.
Φύγε και θα μείνω
στ’ άδειο μαξιλάρι
να μετράω το κενό.
Μόνο όπως θα φεύγεις
κάνε μου μια χάρη:
σβήσε το φεγγάρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.
Σβήσε το φεγγάρι,
σβήσε μου τα μάτια,
σβήσε μου τις λέξεις
να μη σε φωνάξω πίσω.
Σβήσε το φεγγάρι,
σπάσ’ το σε κομμάτια
να μη δω που φεύγεις,
να μη σε ξαναγαπήσω.
Σβήσε το φεγγάρι.
Φύγε αφού το θέλεις
με κορμί σκυμμένο,
με το βλέμμα χαμηλά.
Φύγε αφού το θέλεις,
σε καταλαβαίνω,
όποιος φεύγει δε μιλά.
Φύγε και για μένα
μη σ’ ενδιαφέρει,
τίποτα δε σου ζητώ.
Μόνο όπως θα φεύγεις
άπλωσε το χέρι,
σβήσε αυτό τ’ αστέρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.
Odejdź skoro chcesz,
jakże Ci przeszkodzę,
słowami nie mogę.
Odejdź skoro chcesz,
wstecz nie pospieszę
by skamleć za tobą.
Odejdź a zostanę
na pustej poduszce
mierząc próżnię.
Tylko gdy odejdziesz
wyświadcz mi przysługę
zgaś księżyc
zgaś księżyc na moim niebie.
Zgaś księżyc,
zgaś moje oczy,
ucisz moje słowa
bym nie wołał cię z powrotem.
Zgaś księżyc,
rozwal go w drobny mak,
bym nie widział dokąd odchodzisz,
bym cię znów nie pokochał.
Zgaś księżyc.
Odejdź skoro chcesz
z ciałem przygarbionym,
ze wzrokiem spuszczonym.
Odejdź skoro chcesz,
rozumiem cię,
odchodzący ucieka w milczeniu.
Odejdź i mną
się nie przejmuj,
nic od ciebie nie chcę.
Tylko gdy odejdziesz
wyciągnij swą rękę,
zgaś tę gwiazdę,
zgaś ją na moim niebie.
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 23.01.2017