lamento fúnebre
Ρωτόκριτε, ίντα θέλω μπλιό τη ζήση να μακραίνω,
ποια ολπίδα μπλιό μου `πόμεινε και θέλω ν’ ανιμένω;
Δίχως σου πώς είν’ μπορετό στον κόσμο μπλιό να ζήσω.
Ανάθεμα στο ριζικό στ’ αφύλαγεν οπίσω!
Με τη ζωή σου είχα ζωή και με το φως σου `θώρου,
τα πάθη μου θυμώντας σου επέρνου σαν εμπόρου.
Αρνήθηκα τα πλούτη μου, τον κύρη και τη μάνα,
ποτέ δεν εβαρέθηκα τα πάθη που μου `κάμαν.
Θυμώντας σου Ρωτόκριτε πως μου `σουν νοικοκύρης,
εγίνον σου και μάνα μου, εγίνον σου και κύρης.
Για σένα ενεστέναζα, για σένα είχα πόνους,
για σένα βασανίζομαι σήμερα πέντε χρόνους.
Eroctócrito, ¿para qué voy a querer alargar mi vida?
¿Qué esperanza me queda para que quiera seguir esperando?
Sin ti, ¿cómo es posible que viva más en el mundo?
¡Maldito sea el destino que te la tenía guardada!
Gracias a tu vida tenía vida y gracias a tu luz veía;
mis penas acordándome de ti pasaba como podía.
Renuncié a mis riquezas, a padre y madre;
y jamás me enojaron los padecimientos que me inflijían.
Acordándome de tí y de que eras señor de mi casa
te volvías madre para mí, te volvías también padre.
Por ti suspiraba; por ti mis congojas;
por ti llevo atormentándome hoy cinco años.
Avellinou © 05.07.2017