Ellopia
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους τυραννούσε πάντα ένας πανάρχαιος πυρετός που ονόμαζαν φυγή τριμμένο ρούχο η μνήμη τους κρυμμένο μες σε τσάντα μαζί τους το ταξίδευαν παλιώνανε μαζί Όσους γεννήθηκαν εδώ τους ξεγελάσαν τ’ άστρα της θάλασσας η μυρωδιά των βράχων οι γκρεμοί κι οι αδικαίωτοι πόθοι τους στα ερειπωμένα κάστρα αλαφροϊσκιωτα παιδιά γεννούν κάθε πρωί Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή στον κόσμο και στον ουρανό το πρόσωπο θα στρέψουν να ξαναβρούν του ταξιδιού την πρώτη αφορμή Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω		Tutti quelli che sono nati qui, una antica febbre sempre li tormentava, che essi chiamavano "il partire", la loro memoria, come un abito logoro, nascosta in una borsa, viaggiava con loro, invecchiavano insieme. Tutti quelli che sono nati qui venivano derisi dalle stelle, dal profumo del mare, dai dirupi delle scogliere, e le loro brame irrealizzate su castelli in aria ogni mattina generavano bambini veggenti. Ce la metto tutta per dire "no " a questo mare, ho pagato per ferire questa luce, per salvarmi dal mio stesso essere greco forse, alla fine, incontrerò la Grecia. Tutti quelli che sono nati qui, un giorno ritorneranno, scavando dentro se stessi daranno vita a un nuovo inizio, volgeranno il viso alla gente e al cielo per ritrovare la causa prima del loro viaggio. Ce la metto tutta per dire "no " a questo mare, ho pagato per ferire questa luce, per salvarmi dal mio stesso essere greco forse, alla fine, incontrerò la Grecia.
android2020 © 27.09.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info