Lámpara de Aladino
Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ’ το λαιμό
μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.
Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο
Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ’ ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;
Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.
Του ναύτη δώσ’ του στην στεριά κρεβάτι και να πιει.
όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες....
Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.
Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω
Και πήδηξ’ ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ’ την Σκύρο
Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου.
La inescrutable escritura luchaba por descifrar
que te grabaron piratas chinos en los lomos.
Desnudos, con falos de madera al cuello,
nos empujan con arcos hacia el mar los patagones.
Echa un hueso al perro negro que ladra
y manda nuestra imagen de regalo al pirata.
Dime ¿dónde se puede encontrar tierra firme en alta mar,
y el árbol con el ave que grazna, enorme?
Partimos de pequeños en pos del astro de levante.
¡Pájaro, pajarillo de tierra firme, no te conviene la mar!
Y a ti, a ti que plantamos de niño en Conakri,
con una carta de recomendación de tu madre en el bolsillo.
Al marinero en tierra dale cama y de beber.
Has viajado por el mundo entero, pero no has visto nada.
Entre la seda de la India se ocultaban escorpiones
y el viento sur traía a popa arena y langostas.
Quedaba una marca negra, aunque reventara el grillete;
En el zoco de Argel haberte arrastrado atada.
Y saltó una noche el pequeño dios de los incas
a las aguas azules del Egeo, a dos millas de Sciros.
Medianoche y navegabas sin luces de costado.
Te atemoriza que te delaten en la costa las luces
aunque pateas de proa a popa el barco pensativa,
sosteniendo en tus manos menudas la lámpara de Aladino.
Avellinou © 03.12.2017