Ténedos
Το Αραχναίο η μάνα σου
Το Μαίναλο πατέρας
Εσύ ο κάμπος ο πλατύς
Η θάλασσα κι ο αγέρας
Η πέτρα που ανέβηκες
Κι έγινες καβαλάρης
Η πέτρα αυτή σου έδειξε
Τον δρόμο που θα πάρεις
Κι από του ήλιου τις μυρτιές
Του άνεμου τα σκοίνα
Στους κήπους μέσα χάθηκες
Και στα λευκά τα κρίνα
Σε μέθυσε ο τζίτζικας
Της γης το μεσημέρι
Ξεχάστηκες και έχασες
Του γυρισμού τ’αστέρι
El Aracneo, tu madre;
el Ménalo, tu padre.
Tú la ancha llamura
el mar y el viento.
La peña donde subiste
y te volviste jinete,
esta roca te enseñó
el camino que tomarás.
Por los mirtos del sol
y los lentiscos del viento
te perdiste por los huertos
y por los albos lirios.
Te embriagó la cigarra
de la tierra al mediodía.
Te ensimismaste y perdiste
la estrella del regreso.
Avellinou © 01.07.2017