Caprifoglio
Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου
Μα εφύσησεν ο άνεμος τζι επήρες το μαζί σου
Τον ουρανόν παρακαλώ να σ’ απολησμονήσω
Μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω
Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα
Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα
Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα έννα ζήσει
Τζι η νύχτα υποσχέθηκεν να μεν το μαρτυρήσει
Εκράτουν σε τζι εκράτας με τζι έτρεμα μέ σε χάσω
Μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω
Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα
Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα
Il tuo bacio profumava di notte come il caprifoglio
ma soffiò il vento e ti portò con sé.
Prego il cielo di riuscire a dimenticarti
ma con la celeste luce esso ti riporta alla mia mente
Come l'anello cui cadde per terra la pietra, e andò perduta
giorno e notte bramo i colori della mia gioventù.
Mi dicesti che sarebbe stato eterno amore
e la notte fece da testimone
Io avevo cura di te e tu avevi cura di me, e avevo paura di perderti,
ma il sole di mezzogiorno mi chiede di dimenticarti
Come l'anello cui cadde per terra la pietra, e andò perduta
giorno e notte bramo i colori della mia gioventù.
android2020 © 15.03.2017