Mescete, che beviamo !

Ποιος το `πε πως παντοτινά
στον κόσμο αυτόν θα ζούμε,
σκιές μονάχα είμαστε,
σαν σύννεφα περνούμε,
βάλτε, βάλτε να πιούμε.

Μια και μας γέλασ’ η ζωή
κι εμείς ας τη γελούμε,
δεν ωφελούν τα δάκρυα,
βάλτε να πιούμε.

Κι αν έρθει ο Χάρος μια βραδιά
ας τον υποδεχτούμε,
σαν φίλο στο τραπέζι μας
κι αυτόνε τον κερνούμε,
βάλτε, βάλτε να πιούμε.

Μια και μας γέλασ’ η ζωή
κι εμείς ας τη γελούμε,
δεν ωφελούν τα δάκρυα,
βάλτε να πιούμε.


Chi disse che in eterno
saremmo vissuti in questo mondo ?
Ombre soltanto siamo,
come nuvole passiamo,
mescete, mescete, che beviamo !

Una volta la vita si è presa gioco di noi,
e, da allora, noi ridiamo di lei !
Non servono le lacrime,
mescete, mescete, che beviamo !

E se venisse la morte una sera
accogliamola,
come fosse un amico alla nostra tavola,
e versiamole da bere,
mescete, mescete, che beviamo !

Una volta la vita si è presa gioco di noi,
e allora, noi, ridiamo di lei !
Non servono le lacrime,
mescete, mescete, che beviamo !

android2020 © 26.03.2017

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info