Il vino
Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.
Πότε με πιάνει το κρασί
και πότε δε με πιάνει,
γιατί γουστάρει ένας καημός, αχ, καημός
κουρέλι να με κάνει.
Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.
Δεν ξέρεις μέσα στην καρδιά
τι πόνο, εγώ, να κρύβω,
με βλέπεις μόνο που πονώ, που πονώ
και το κεφάλι σκύβω.
Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.
Σε μια ανθρώπινη ψυχή
φουρτούνα όταν ξεσπάσει,
παρηγοριά είναι το κρασί, το κρασί,
τον πόνο να ξεχάσει.
Δεν είσαι εντάξει κάπελα,
εγώ λεφτά σου δίνω
κι εσύ νερώνεις το κρασί
κι αδύνατο το πίνω.
Così non va bene, oste,
io ti do i soldi,
e tu mi annacqui il vino,
tanto da renderlo imbevibile.
Ora il vino mi dà sollievo,
ora non mi dà sollievo,
perché un dolore, ah, un dolore mi divora,
fino a ridurmi a uno straccio.
Così non va bene, oste,
io ti do i soldi,
e tu mi annacqui il vino,
tanto da renderlo imbevibile.
Non sai dentro al cuore
quanto dolore io nasconda,
mi vedi soffrire, soffrire,
e chinare il capo.
Così non va bene, oste,
io ti do i soldi,
e tu mi annacqui il vino,
tanto da renderlo imbevibile.
Quando scoppia la bufera
nel cuore di un uomo,
il vino, il vino è l'unico conforto,
per dimenticare la sofferenza.
Così non va bene, oste,
io ti do i soldi,
e tu mi annacqui il vino,
tanto da renderlo imbevibile.
android2020 © 10.12.2016