Prologo
Ετούτη την πληγή
θα την κρατήσω ανοιχτή
να κλαίει και να ματώνει
κάθε φορά που θα μιλούν
για τα παλιά μας μεγαλεία.
Και `συ άσε τους φαύλους
ν’ ανεβάζουν στη σκηνή
πουκάμισα αδειανά
και κούφια προσωπεία,
σαν τις τσιγγάνες να μας λεν’ τα ριζικά
που χάραξε στο χέρι μας
μια τραγική, πανάρχαια ιστορία.
Terrò aperta
questa ferita
perché stilli sangue e acqua
ogni volta che parleranno
della nostra antica grandiosità.
E tu, lascia che i corrotti
mettano in scena
camicie vuote
e maschere cave,
che, come gli zingari, ci predicano la sorte,
che una tragica, antichissima storia,
ha inciso nelle linee della nostra mano
android2020 © 24.01.2017