Pequeña patria
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα `ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
No hice largos viajes,
mis años tenían raíces, eran árboles
que mi corazón vistió con hojas
y dejó florecer en la piedra.
No hice largos viajes.
Las gentes que amé eran bosques,
mis amigos eran lunas, islas,
por los que mi corazón está sediento.
Tú eres mi viaje más largo.
La noche eres tú, el sueño de día,
Mi pequeña patria, mi cuerpo, mi principio.
Mi tierra, mi aliento y aire.
No hice largos viajes,
mi corazón viajó, y este me basta,
a los sueños, a las mojadas sensaciones,
para respirar el mundo místico.
Tú eres mi viaje más largo.
La noche eres tú, el sueño de día,
Mi pequeña patria, mi cuerpo, mi principio.
Mi tierra, mi aliento y aire.
kleioeuterpe © 25.11.2006