Ceri
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα και κυρτά.
Δε θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δε θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
I giorni del futuro sono davanti a noi,
come una fila di candeline accese,
auree, calde e vive candeline.
I giorni trascorsi restano indietro,
una triste fila di ceri spenti,
da quelli più vicini esce ancora un po' di fumo,
freddi ceri, sfatti e ricurvi.
Non voglio guardarli, mi intristisce la loro forma,
e mi intristisce ricordare la prima luce.
Davanti, guardo le mie candele accese.
Non voglio voltarmi per inorridire, vedendo
quanto in fretta si allunga la tenebrosa schiera,
quanto in fretta si moltiplicano i ceri spenti.
android2020 © 28.03.2017