Die Fotografie (Eine Mutter weint) | ||
Κρατώντας κάποια φωτογραφία, μια μάνα κλαίει βράδυ πρωί, βλέπει το γιο της που `ναι στα ξένα και πόσα χρόνια τον καρτερεί. Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή. Την έχει πάντα για συντροφιά της, την σφίγγει μέσα στην αγκαλιά, κυλούν επάνω τα δάκρυά της και τη στεγνώνει με τα φιλιά. Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή. Φιλάει το γιο της, που τον κρατάει η ξελογιάστρα η ξενιτειά, και με λαχτάρα καρδιοχτυπάει, τον γυρισμό του προσμένει πια. Και ίσως να γινούν χαρές τα τόσα βασανά της, να δει την κάμαρά της και πάλι ανοιχτή. | ![]() | Eine Fotografie in ihrer Hand weint eine Mutter am Morgen, am Abend sieht ihren Sohn im fremden Land viele Jahre schon auf ihn wartend Ihr Schicksal, ihr Schicksal hat es so beschlossen dass sie im Unglück lebt im Zimmer eingeschlossen Gesellschaft leistet ihr die Fotografie sie hält sie fest in ihren Händen und fallen ihre Tränen auf sie so trocknet sie sie mit ihren Küssen Ihr Schicksal, ihr Schicksal hat es so beschlossen dass sie im Unglück lebt im Zimmer eingeschlossen Sie küsst ihren Sohn der festgehalten wird von der verführerischen Fremde und voller Sehnsucht mit klopfendem Herz erwartet sie seine Wiederkehr Und vielleicht werden all ihre Qualen freudiges Hoffen und sie sieht ihr Zimmer wieder offen |
Balinger © 09.10.2016 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info