Die Fotografie (Eine Mutter weint)

Κρατώντας κάποια φωτογραφία,
μια μάνα κλαίει βράδυ πρωί,
βλέπει το γιο της που `ναι στα ξένα
και πόσα χρόνια τον καρτερεί.

Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.

Την έχει πάντα για συντροφιά της,
την σφίγγει μέσα στην αγκαλιά,
κυλούν επάνω τα δάκρυά της
και τη στεγνώνει με τα φιλιά.

Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.

Φιλάει το γιο της, που τον κρατάει
η ξελογιάστρα η ξενιτειά,
και με λαχτάρα καρδιοχτυπάει,
τον γυρισμό του προσμένει πια.

Και ίσως να γινούν χαρές τα τόσα βασανά της,
να δει την κάμαρά της και πάλι ανοιχτή.


Eine Fotografie in ihrer Hand
weint eine Mutter am Morgen, am Abend
sieht ihren Sohn im fremden Land
viele Jahre schon auf ihn wartend

Ihr Schicksal, ihr Schicksal hat es so beschlossen
dass sie im Unglück lebt im Zimmer eingeschlossen

Gesellschaft leistet ihr die Fotografie
sie hält sie fest in ihren Händen
und fallen ihre Tränen auf sie
so trocknet sie sie mit ihren Küssen

Ihr Schicksal, ihr Schicksal hat es so beschlossen
dass sie im Unglück lebt im Zimmer eingeschlossen

Sie küsst ihren Sohn der festgehalten wird
von der verführerischen Fremde
und voller Sehnsucht mit klopfendem Herz
erwartet sie seine Wiederkehr

Und vielleicht werden all ihre Qualen freudiges Hoffen
und sie sieht ihr Zimmer wieder offen

Balinger © 09.10.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info