Venga, alma mía, sal.
Θα μετρήσω ως το δέκα
κι όποιος βγει θα τα φυλά,
πίσω από το δάχτυλό μου
η κρυμμένη μου χαρά.
Φώναζα, , , φτου ξελευτερία,
έλα ψυχή μου φανερώσου,
στο δέντρο εκείνο που κρυβόσουν
έτρεφε η ρίζα τ’ όνειρό σου.
Φώναζες...φτου ξελευτερία
κι ανθίζαν γύρω μας οι κήποι
κι είχαν τα μάτια σου, Μαρία,
όλου του κόσμου το μαγνήτη.
Πέτρο, ακίνητος, σε βλέπω
κι εσένα, όλγα, σ’ έχω δει.
Μικρή η αυλή, για μας, πατρίδα,
ορθάνοιχτη, χωρίς κλειδί.
Contaré hasta diez
y el que asome se la queda.
Detrás de mi dedo,
mi alegría escondida.
Grité "por mí, por todos mis compañeros..."
venga, alma mía, sal.
En el árbol donde te escondías
alimentaba la raíz tu sueño.
Gritabas "por mí, por todos mis compañeros..."
y en torno tuyo florecían los jardines
y tus ojos tenían, María,
el imán del mundo entero.
Pedro, te veo sin moverme;
y a ti también, Olga, te vi.
El jardín es una patria pequeña para nosotros
abierta de par en par, sin llave.
Avellinou © 31.07.2017