Hotel Vienna
Κάνει κρύο
και παγώνουν μες στο χρόνο οι στιγμές.
Πριν το αντίο ξαπλωμένοι
να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές...
Ένα σώμα
ένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό.
Λίγο ακόμα απομένει
δώσ’ μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης
είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις
και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις
έτσι αέρας που περνάς...
Πάντα λίγο
δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ.
Σου ανοίγω κι ασφαλίζω
μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώρα
πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;
Φύγε τώρα, όσο ελπίζω
πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης
είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις
και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις
έτσι αέρας που περνάς...
It's cold
and moments freeze in time
Before bidding farewell, we are lying down
Counting the ceiling's cracks
(We are) One body,
One cluster compatible since forever
Only a small while is left
Hug me again and help me forget
In snowy Vienna,
You are a blown wind
When you leave, where do you go
And in what kind of life do you return?
If you only knew what you take away from me
Passing by like the wind
Only for a small while
Happiness cannot last more than that
I open the door and lock it
To prevent the crowd from taking you away from me
It's time;
When did a lifetime end?
Go now as long as I hope
That we will wake up together one day
In snowy Vienna,
You are a blown wind
When you leave, where do you go
And in what kind of life do you return?
If you only knew what you take away from me
Passing by like the wind
Κατερίνα1996 © 25.12.2016