Zie wat een heldere maan
Δες τι λαμπρό φεγγάρι, δες τι νυχτιά περνάει
μιαν αύρα δε φυσάει, δε σειέται ένα φτερό.
Το αηδονάκι μόνο μες τα κλαδιά πετώντας,
λυπάται κελαηδώντας, πως είναι μοναχό.
Μα, να η συντρόφισσά του, μαγευτικά του κράζει
πουλί μου μη σε νοιάζει κι εγώ είμ’ εδώ μ’ εσέ.
Λόγια γλυκά είναι τούτα που ηχούνε στην καρδιά μου
μα εγώ στην ερημιά μου, δεν τ’ άκουσα ποτέ.
Zie wat een heldere maan, zie hoe de hele nacht voorbijgaat
geen briesje waait, geen veertje beweegt.
Het nachtegaaltje, op zijn eentje vliegend tussen de takken,
treurt, kwelend, dat het alleen is.
Maar daar is zijn gezellin, met magische kreten voor hem
mijn vogel, laat het je niet hinderen dat ik hier bij jou ben.
Het zijn lieve woorden die klinken in mijn hart
maar in mijn eenzaamheid had ik je nog nooit gehoord.
renehaentjens © 01.02.2017