Waar je 's avonds
Όπου προς το βράδυ
πάτησες τη γη
βγήκε στο σκοτάδι
μια δροσοπηγή.
Κι όπου ήτανε ξέρα
και βουβή ερημιά
παίζει μια φλογέρα
στ’ άσπρα γιασεμιά.
Ρέει, τραγούδι η βρύση,
κλαίει σαν προσευχή
γύρω της η φύση
γίνεται ψυχή.
Όπου προς το βράδυ
πρόβαλες αυγή,
φούντωσε λιβάδι
μια πηγή τη γη.
Waar je 's avonds
op de grond stapte
ontsprong er in het donker
een koele bron.
En waar er een droge
en stille wildernis was
speelt een fluit
bij de witte jasmijn.
Ze klatert, een lied is de fontein,
ze huilt als een gebed
rondom haar de natuur
die krijgt een ziel.
Waar je 's avonds
uitbrak, dageraad,
bloeide, weide,
een bron open tot land.
renehaentjens © 01.02.2017