Segunda canción de Panaretos
Σαν πύργος στέκω δυνατός και τρέμω σαν καλάμι
δειλιώ κι αποκοτώ μεμιάς γελώ και κλαίω αντάμη
το φως σκοτάδι μου γεννά, το πλούτος με φτωχαίνει
πίκρα μου προξενά η χαρά, το δρόσος με μαραίνει
σ΄ώργιο περβόλι βρίσκομαι κιεις φυλακή κρατούμαι
μές σε λιμνιώνα άραξα κι άγριο καιρό φοβούμαι
περίσσια νιότη κι ομορφιά, σπλάχνος και καλωσύνη
μου καμασίνε τη καρδιά στο πόθο να συγκλίνει
μήδ΄ο χειμώνας νέφαλα τόσα μπορά σηκώσει
με ταραχή κι ανεμική τον ήλιο να θαμπώσει
όσοι ’ ς το νου μου λογισμοί γεννιούνται και ποθιούσι
σ’ ελπίδα ομάδι κι ΄ς πολύ φόβο να με κρατούσι
βασανισμένη μου καρδιά , νου μου διασκορπισμένε
τυραγνισμένε λογισμέ και κατακουρασμένε
ποιά μέλλετε να πιάσωμε στράτα ορμηνέψατέ μου
κι εις το μικρότερο γκρεμνό να πέσω δείξετέ μου
Me yergo fuerte cual torre y tiemblo cual caña;
me acobardo y de súbito cobro valor; lloro y río a la vez;
la luz me genera oscuridad; la riqueza me empobrece;
amargura me provoca la alegría; el rocío me marchita;
me encuentro en un jardín hermoso aprisionado en cárcel;
he fondeado en puerto y temo feroz tempestad.
Juventud, belleza, compasión y bondad desbordantes
han forzado mi corazón a ceder a la pasión.
Ni el temporal puede levantar tantas nubes
y oscurecer el sol con agitación y vientos
cuantos son los pensamientos que surgen en mi mente apasionados
por mantenerme a la vez ilusionado y muy temeroso.
Corazón mío atormentado, mente mía diseminada,
pensamiento maltratado y agotado,
explicadme qué camino vamos a tomar,
y enseñadme el menor precipicio para que me arroje a él.
Avellinou © 16.10.2016