Roza
Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά σε πολιτεία μαγική γυρνάμε δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις σε ένα παραμύθι εφιαλτικό φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα και γω μέσ’ στην ομίχλη και τη μπόρα κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί		My parched and eager lips Roam the streets to get their fill While vehicles race past But you say the rain is coming And drag me into a damp cabaret We walk the same road together But each is in his own cell We roam in a land of wonder Without desires, without cares Your kisses would do as well. You bet on roulette and lose me It’s a story filled with nightmares My voice is like an insect’s And my life a climbing vine cut and tossed without care. How necessity turned into history Then history has nothing to say Rosa, your glance numbs me Sorry that I do not understand What computers and numbers say. Love made of coal and sulphur time has been unkind to you lorries race alongside and I in the haze, the pouring rain doze next to you filled with hunger pains How necessity turned into history Then history has nothing to say Rosa, your glance numbs me Sorry that I do not understand What computers and numbers say.
gstratig © 18.06.2020

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info