Peribanou
Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Μα της ζωής το κύμα...
Peribanou, zo noemden de kinderen haar, Peribanou
vijftien was ze
Ze schreef haar naam op de hemelspiegel
met een veer van een verdronken meeuw
Maar de onstuimige golf van het leven
veegde boten en peddels weg
En wie in die grote onverschillige wereld
wie herinnert zich haar nu nog
Peribanou, zo noemde ook ik haar, Peribanou
dat nu niemand mij gehoord zou hebben
Ze leek een schelp in de diepte van de ochtendster
voordat, mijn hart, voordat je een steen wordt
Maar de golf van het leven ...
renehaentjens © 21.03.2018