Fuerte
Σαν γυναίκα γεννά στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή. Ποια παλιά κιβωτός μέσα απ’ του χρόνου τις στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Δυνατά, δυνατά σ’ ένα θέαμα κοινό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ Μα σαν γυναίκα γεννά στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή Ποια παλιά κιβωτός μέσα απ’ του χρόνου στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Κι αναμμένο πετά σπίρτο η γη στον ουρανό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ Κι όλο κάτι λέω κάποια αγάπη κλαίω κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα Με τα χρόνια μου στα σεντόνια μου σαν φαντάσματα. Δεν υπάρχουν πολλά που να τα ελπίζουμε μαζί κοίτα, κοίτα ψηλά κι άλλος αιώνας ζει.		Alumbra en el suelo la noche, como una mujer, a la mañana. Y todo vuelve a resistir; y se convierte en vida. ¿Qué arca antigua deja salir aún a la luz alientos emparejados por las galerías del tiempo? ¡Fuerte muy fuerte! Todo lo débil se ha vuelto fuerte. Fuerte, muy fuerte en visión común. ¡Fuerte muy fuerte! Igual que van los pasos del baile, con los brazos abiertos, todo lo desdeño. Pare en el suelo la noche, como una mujer, a la mañana. Y todo vuelve a resistir; y se vuelve vida. ¿Qué arca vieja deja salir aún a la luz por las galerías del tiempo alientos emparejados? ¡Fuerte muy fuerte! Todo lo débil se ha vuelto fuerte. Y la tierra tira al cielo una cerilla encendida. ¡Fuerte muy fuerte! Tal y como van los pasos del baile, con los brazos abiertos, todo lo desdeño. Y siempre digo algo; lloro algún amor; y siempre por dentro lamento rupturas, con mis años entres mis sábanas como fantasmas. No tenemos mucho que esperar juntos. Mira, mira a lo alto, que otro siglo vive.
Avellinou © 02.10.2018

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info