L'uomo del promontorio
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο είν’ το σπίτι του
μοναχός συντροφεμένος απ’ τη λύπη του
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του
Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα
Μου `παν να τον πλησιάσω που `μαι μοναχή
να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι’ αυτή
Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.
Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή
να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
που τον κρύψαν απ’ τους φίλους κι απ’ τα πάθη του
Κι ύστερα να πλύνω τ’ άστρα να του φέξουνε
νά `ρθει πριν φανούν οι γλάροι κι με κλέψουνε.
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή
Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται
το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
απ’ τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα
Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι
μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι
Πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή
Su un nero promontorio è la sua casa
Solo, accompagnato dalla sua pena.
Era giovane, era vecchio, non ricordo più
ma ricordo che parlava solo agli uccelli
E nessuno gli s'era fatto amico
girava sempre solo, con il suo cane
E mentre raccoglievo conchiglie e sassolini bianchi
vennero a posarsi accanto a me due gabbianelli
Mi dissero di avvicinarlo, io che sono sola,
di fabbricargli un amore, perché lui possa parlarne.
Ma l'amore mio è il mare
è l'unico amico che ho
Lo prego di cantare ancora per me
Forse lo sentirà e verrà fino alla riva
mia mamma la sirena, Maddalena,
le dirò di ridare a quest'uomo la voce
perché mi dica i suoi segreti e i suoi errori
che lo hanno separato dagli amici e dalle sue passioni
E poi luciderò le stelle, che lo illuminino,
ma venga prima che arrivino i gabbiani e mi rapiscano.
Su un nero promontorio, tutta la mia vita
a contare i suoi pirati, ad ogni alba
E la mia mamma non viene, neppure appare
la mia canzone annega nelle onde
Dovrei scegliere l'amore o il mare?
Quale dei due mi fa soffrire o mi vuol bene, non l'ho calcolato
E così tra i due ora resto sospesa
ma nessuno dei due mi appartiene, ed io appassisco
Su un nero promontorio, tutta la mia vita
a contare i suoi sogni, ad ogni alba.
Gianni Armando © 25.08.2020