Les rues
Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,
το φως δε λέει συγγνώμη,
τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,
μάτια που κλαίτε μ’ αρρωσταίνετε
ζητώντας τ’ όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.
Κλειδί που σπάει στη μέση
η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου,
φοβάμαι φως μου
μ’ ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.
Εμείς οι δυο κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στη τσέπη μου.
Toi – moi – les rues –
la lumière qui ne dit jamais pardon
qui tressaille, s'éteint presque et renaît ;
vous me rendez malades, ô yeux qui pleurez,
qui cherchez le rêve,
une vie conte de fées, un rêve
Une clé à moitié brisée –
ma logique et ma folie –
une tache d'encre sur ma chemise
un sourire, quand je me réveille, dimanche matin ;
lumière ! je crains
qu'avec un corps et une âme,
le remords ne devienne un double précipice
Nous deux – nos craintes –
un pain chaud qu'un ouvrier
coupe quelque part en face ;
tout ce que je peux te donner
se retrouve face à mes hésitations,
et ma vie prend si peu de place
qu'elle rentre dans ma poche.
mathserr80, Mathieu Serradell © 12.05.2019