Me cuesta superarlo
Αν ήμουνα ποτάμι θα’χα προορισμό
κατεύθυνση θα είχα θα’ξερα πού πηγαίνω
θα’ξερα γιατί ζω
Αν ήμουν ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού
θα’ξερα πως ο λόγος που υπάρχω είναι ο πόνος
σημάδι ενός καιρού
Μα εγώ τραβάω ζόρι που πια δεν είσαι εδώ
εσύ ήσουν ο σκοπός μου ο προσδιορισμός μου
ο λόγος για να ζω
Εγώ τραβάω ζόρι που ακόμα σ’ αγαπώ
μακριά σου πώς ν’αντέξω
ποιό δρόμο να διαλέξω
ξανά να ονειρευτώ
Αν ήμουν έργο τέχνης στον τοίχο ενός σπιτιού
θα’ξερα πως υπάρχω εντύπωση να κάνω
σε φίλους και γνωστούς
Αν ήμουν ένα γράμμα σε φάκελο κλειστό
θα ζούσα για τη μέρα που κάποιος θα διαβάσει
αυτά που έχω να πω
θα’χα προορισμό
Μα εγώ τραβάω ζόρι που πια δεν είσαι εδώ
εσύ ήσουν ο σκοπός μου ο προσδιορισμός μου
ο λόγος για να ζω
Εγώ τραβάω ζόρι που ακόμα σ’ αγαπώ
μακριά σου πώς ν’αντέξω
ποιό δρόμο να διαλέξω
ξανά να ονειρευτώ
ακόμα σ’ αγαπώ...
Si yo fuera un río, tendría rumbo,
(un) destino, sabría dónde ir,
sabría porqué vivo.
Si yo fuera una lágrima al final del ojo,
sabría que la razón por la que existo es el dolor,
(la) marca del tiempo.
Pero me cuesta superarlo, porque tu no estas más aquí,
tu fuiste mi rumbo /destino , mi determinación,
la razón para vivir.
Me cuesta superarlo, porque aún te amo,
lejos de ti, cómo soportar,
cuál camino elegir,
vuelvo a soñar.
Si yo fuera una obra de arte en la pared de una casa,
sabría que existo por la impresión que hago (causo)
en los amigos y conocidos.
Si fuera una carta, en un sobre cerrado,
viviría para el día en que alguien leyera,
lo que tengo que decir,
tendría un destino.
Pero me cuesta superarlo, porque tu no estas más aquí,
fuiste mi rumbo/ destino, mi determinación,
la razón para vivir.
Me cuesta superarlo porque aún te amo,
lejos de ti, cómo soportar,
cuál camino elegir
vuelvo a soñar
aún te amo...
veromarven © 08.12.2006