The woman and the sea
Γαλάζια θάλασσα με κύματα πλεξούδες
πάνω στα βράχια αναρριχάσαι σαν κορμί
Μας ξεδιπλώνεις τα μαλλιά σου μα τραβιέσαι
Μοιάζεις με κείνη τη γυναίκα στο λιμάνι
που μαντεύει τις ευχές
και μας γιατρεύει τις πληγές
Κορμί αλύτρωτο σ’ ατέλειωτο ταξίδι
κάθε στιγμή σε ζωνουν ξένοι στεναγμοί
μπρος τον καθρέφτη τους φορείς και τους ταιριάζεις
να ταξιδέψουνε στην αύρα σου οι καημοί
Λευκό μου πρόσωπο αλάβαστρο γραμμένο
ποιος να σου πρέπει τόνος και ποια μουσική
Να της φορέσω κι ένα στίχο κεντημένο
απ’ των ματιών σου την αβάσταχτη σιωπή
Blue sea with waves of braids
on the rock you climb like a body
You unfold your hair, but you pull it back
You look like she, the woman at the harbor
which guesses the wishes
and heals our wounds
Body unleashed on an endless journey
Every moment inside alien sighs
In front the mirror you wear and match them
To travel to your aura the whims
My white alabaster face written
Which tune is worthy for you and which music.
I ll wear to it a verse embroidered
from your unbearable silence of you eyes
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΛΤΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΛΤΑΓΙΑΝΝΗΣ © 22.08.2018