ni el último ni el primero
Μια Κυριακή στην τάπια του νησιού
βαρέσαν τα κανόνια
και μπήκε η προσφυγιά η αλμυροφώτιστη
κάτω απ’ του κόρακα τον ίσκιο.
Κλείσε κυρά τα παραθύρια,
καβαντζάρει ο άνεμος της νύχτας,
μπαίνει κυρά απ’ τη χαραμάδα η παγωνιά
κι αχνίζει τον καθρέφτη.
Δάγκωσ’ τα χείλια σου κυρά
μην ακουστεί το σκούσμα,
συνδαύλα τη φωτιά κυρά,
μήδ’ ο στερνός κι ο πρώτος.
Σπίθα τη σπίθα η αστραπή
φωτίζει τα μπακίρια
κι από μακρά μουγκό μουγκό,
κορφή κορφή το μέγα μπουμπουνίδι.
Un domingo en las murallas de la isla
dispararon los cañones
y los refugiados, iluminados por el salitre
se metieron bajo la sombra del cuervo.
Cierra, señora las ventanas,
dobla el cabo el viento nocturno,
entra, señora, por la hendidura la helada
y empaña el espejo.
Muérdete los labios, señora,
que no se oigan los aullidos;
aviva las llamas, señora,
ni el último ni el primero.
Chispa a chispa el relámpago
ilumina los cacharros;
y desde lejos, mudo mudo,
de cumbre a cumbre atruena.
Avellinou © 19.06.2018