Ağıt
Μες στο κοιμητήρι, αχ, πικρή βροχή,
κάνε να μη σβήσει τούτο το κερί.
Κι ούτε ένα λουλούδι να μη μαραθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Κι εσύ, αγέρα, πάψε πια να κλαις,
δεν έχει φύγει, ψέματα μου λες.
Μην κοιτάς το στήθος που ’χει ματωθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Ζεστό σαν το ψωμί, καθάριο σαν νερό,
ένα παλληκάρι είκοσι χρονώ.
Ούτε που τ’ αφήσαν ν’ απολογηθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Μαύρο κοιμητήρι, πώς και να γενείς
κάμπος της ελπίδας και της προσμονής;
Ο αρχάγγελός μου έχει πια χαθεί,
μου τον σκοτώσαν, δε θα ξαναρθεί.
Mezarlıkta, ah, acı bir yağmur,
bırakın yansın, söndürmeyin bu mumu.
Tek bir çiçek bile solmasın,
öldürmediler onu, uyuyor o şimdi.
Ve sen, rüzgâr, ağlama artık,
gitmedi o, bana yalan söylüyorsun.
Kanayan göğsüne bakma,
öldürmediler onu, uyuyor o şimdi.
Ekmek gibi sıcak, su gibi temiz,
Yirmi yaşında bir delikanlı.
Kendisini savunmasına bile izin vermediler ya,
öldürmediler onu, uyuyor o şimdi.
Ey kara mezarlık, nasıl olasın ki artık
Ümidin ve beklentinin diyarı?
Benim biricik meleğimdi, gitti,
öldürdüler onu, gelmeyecek geri.
naytekin © 20.01.2020