Laugh, my bird
Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα
Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα
Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά
Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα
It seems to me like it was yesterday
but it has been so many years
since I held your body
like a violin in my hands
With the radio slowly
in the soft darkness
you would have been frightened if you knew
how much I loved you
Nothing has changed
and nothing is like it used to be
there is still a stick-to-itiveness
which is not only a habit
Laugh, laugh my bird laugh
Laugh because life is a madness
stixoi.info © 19.10.2001