Non hai chiesto se sono viva
Η βρύση του νιπτήρα στάζει αργά
μονότονο της μοναξιάς ρολόι
Η νύχτα τη σκιά της κυνηγά
και μένα το παράπονο με τρώει
Δε ρώτησες αν ζω ή αν πεθαίνω
ούτε κι αν σ’ αγαπώ και περιμένω
Δεν ήρθες μια φορά να δεις τι κάνω
λίγο να ζεσταθώ και ας πεθάνω
Οι φίλοι μας χαθήκανε κι αυτοί
σαν να `ταν μοναχά δικοί σου φίλοι.
Ζωή σακατεμένη και σκυφτή
και πάντα το παράπονο στα χείλη
Il rubinetto del lavabo gocciola lentamente
orologio monotono della solitudine
La notte insegue le sue ombre
e mi logora il lamento
Non hai chiesto se sono viva o morta
ne' se ti amo e aspetto
Non sei venuto nemmeno una volta a vedere cosa faccio
per avere un po' di calore e morire
I nostri amici sono spariti anche quelli
come se fossero solo amici tuoi.
Vita troncata e piegata
e sempre il lamento sulle labbra
roberto patritti, roberto patritti © 22.12.2006