Op de oever van het beekje
Στου ρυακιού την άκρη κάποια φορά
μου είπε γεμάτη δάκρυ πως μ’ αγαπά.
Το δάκρυ το θυμάμαι κομπιαστά
έπεσε στο ρυάκι, στα νερά.
Θα διαλυθεί το δάκρυ με τον καιρό,
θα διαλυθεί κι η αγάπη, το καρτερώ.
Eens, op de oever van het beekje,
vertelde ze me vol tranen dat ze van me hield.
De tranen, herinner ik me aarzelend,
vielen in het beekje, in het water.
Met de tijd zullen de tranen drogen,
ook de liefde zal slijten, verwacht ik.
renehaentjens © 06.09.2018