Klaaglied
Μες στο κοιμητήρι, αχ, πικρή βροχή,
κάνε να μη σβήσει τούτο το κερί.
Κι ούτε ένα λουλούδι να μη μαραθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Κι εσύ, αγέρα, πάψε πια να κλαις,
δεν έχει φύγει, ψέματα μου λες.
Μην κοιτάς το στήθος που ’χει ματωθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Ζεστό σαν το ψωμί, καθάριο σαν νερό,
ένα παλληκάρι είκοσι χρονώ.
Ούτε που τ’ αφήσαν ν’ απολογηθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Μαύρο κοιμητήρι, πώς και να γενείς
κάμπος της ελπίδας και της προσμονής;
Ο αρχάγγελός μου έχει πια χαθεί,
μου τον σκοτώσαν, δε θα ξαναρθεί.
Op het kerkhof, ach, bittere regen,
zorg dat deze kaars niet uitgaat.
En dat niet één bloem verwelkt,
ze hebben hem niet gedood, hij is gaan slapen.
En jij, wind, stop nu met huilen,
hij is niet weggegaan, je vertelt me leugens.
Kijk niet naar de borst die bebloed is,
ze hebben hem niet gedood, hij is gaan slapen.
Warm als brood, helder als water,
een jongen van net twintig jaar.
Ze lieten hem zich zelfs niet verdedigen,
ze hebben hem niet gedood, hij is gaan slapen.
Donkere begraafplaats, hoe kun je
ook een land zijn van hoop en van verwachting?
Mijn aartsengel is al verloren,
ze hebben hem mij afgenomen, hij zal niet terugkomen.
pietboer, Piet Boer © 01.02.2019