Naprzeciw na balkonie
Απόψε που η πόλη έχει αδειάσει
Μην κλαις για τ’ απογεύματα που φεύγουν
Οι μέρες, τα λεπτά σ’ έχουν δαμάσει
Πουλιά είναι τα χρόνια κι αλαργεύουν
Ανάβουνε τα φώτα και σωπαίνεις
Διακόπτες της καρδιάς που τους φοβάσαι
Ας ήτανε, να πάψεις να ανασαίνεις
Την ώρα, που αδειανός ξανακοιμάσαι
Το δάκρυ
Κι η βροχή θα μας ενώνει
Ταιριάζουνε σε κάθε εποχή
Εγώ είμαι στ’ απέναντι μπαλκόνι
Και στάζει κι η δική μου η ψυχή
Απόψε βρέχει μόνο στην αυλή σου
Δυο σύννεφα τα μάτια σου που στάζουν
Τι χρώμα έχει άραγε η ζωή σου
Τα ίδια όπως και πρώτα σε τρομάζουν
Dziś wieczór miasto jest opustoszałe
Szczędź łez tym popołudniom co mijają
Potęga dni i chwil cię okiełznała
Jak ptaki lata w niebo się wzbijają
Zapala światła świat – ty wtedy milczysz
W twym sercu wyłączników się obawiasz
Co będzie jeśli w pustkę snu spowity
Ty mógłbyś oddychania zaprzestawać
Krople łez
Oraz deszcz – złączą nas one
O każdej porze pasujące są
Ja jestem tu naprzeciw na balkonie
I moja dusza również spływa łzą
Dziś wieczór pada tylko w twym ogrodzie
Chmurami mżawiącymi są twe oczy
Rozważam jakież ma twe życie odcień
To samo co z początku wciąż cię trwoży
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 21.01.2019