Рожден ден
Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ’ έκαν’ η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου
Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ’ αγαθά
και συμφωνήσανε
Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε
Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να `θελα να πω,
μα δε με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δε με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω
Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ’ άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα
Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ’ ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα
Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να `μαι απ’ αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα
Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος τη μοιράζεται
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...
По пътеките на болката
на моста на въздишките
ме направи майка ми
В една есенна вечер
животе, студеното ти сърце
видяха очите ми
С пластмасови дрънкалки
красиви и шарени
ме приспиваха
Очичките ми мънички
видяха прелестите на живота
и го приеха
Млякото ми беше горчиво
а водата ми солена
докато растях
А над люлката ми
злата ми орисница
самодоволно ми се радваше
Бяха тъмни сълзите ми
сякаш исках да кажа нещо
но не ме разбираха
Една огорчена въздишка
за шибания живот,
в който ме вкараха
Така започнах ето че така започнах
не ме попитаха животе но ти свикнах
Като ранен орел простнат на земята
търся силата да продължа нататък
Така започнах ето че така започнах
Едно ми обясняваха, но с друго трябваше да се справя
Господи, ако знаех в кой ден ще си отида
щях да празнувам рождения ден на смъртта си
През калта и по карфици
проходих в огъня на несправедливия свят
Стабилно равновесие
ми трябваше за да успея в живота
но се провалих
Само "А" и "Х"
в училище научих се
да сричам
Затуй "ах" и "защо"
където и да ида ме преследват
дори и на 40
Така минаваха годините
а аз превит по моя път
не спирах да мечтая
Оказах се от онези,
които плуват и в пяна
и в кал и тиня
Изтича й кръвта на душата,
както се леят капки дъжд
на кой ли пука му
И тази рана тъй невидима
която в мен кърви
кой я споделя
Така започнах ето че така започнах...
jivkodimitrov@yahoo.com © 19.04.2018