Canción de amor (En una piragua)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
En una canoa vas y vuelves
Las horas en que la lluvia se vuelve salvaje
Navegas por la tierra de los visigodos
Y unos jardines colgantes te conquistan
Pero cortas tus alas lentamente
Una salinidad cubrió tu cuerpo desnudo
Te traje de Delfos agua dulce
Por segunda vez decías que tu vida cortará
Y antes de que impida rechazar por tercera vez
Se oxidó la llave del paraíso
La caravana corre en el polvo
Y caza tu sombra loca
¿Cómo puede tranquilizarse la mente con una sábana?
¿Cómo puede atarse el Mediterráneo con cuerdas?
Amor que te llamaban Antígona
¿Qué anochecer ha cogido tu luz?
¿Y en qué galaxia puedo encontrarte?
Aquí está Ática, cantera de piedra gris
Y yo soy un campo de tiro barato
En donde soldados extraños hacen ejercicio insultando
CMS © 31.12.2006