Lump-sum retirement bonus
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το `θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ’ εκδικείται λίγο λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού `βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.
Να `ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.
Μου `μάθαν να μισώ, ν’ αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ’ ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ’ ακολουθούσε.
All my life, I ‘ve been hiding from myself because
I wanted to but was afraid to leave
I once once in my life, used to call this guilt love
but now it’s gradually taking its toll on me...
All through my life I’ve been struggling
To remember something, to start something new
Wanted my friends to be good and so be my accounts
So that I won’t need to ever look into things
To remember something, to start something new...
I was taught to hate, to settle for half
To loose, to win, to bet
To take orders, to sell checks
To honk my car’s horn in every chance...
To hold my leases tight, with such craftsmanship
To always find a footwork solution
To close the shutters and as my sole companion
To hold on to my pillow tighter
To always find a footwork solution...
All life long, a second, hidden,
unborn life used to follow me
Not looking me in the eyes, or be demanding
Not talking, but asking for everything
A small sea used to follow me...
savvgeo, Γιώργος © 15.01.2007