Bajo la marquesina
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
Lo que ha quedado ahora de ti
En una fotografía del momento
Es eso a lo que no se atreven los labios
En aquel paisaje de la lluvia.
Todo me dice que te has ido por ahora
Aunque brille la despreocupación de la excursión.
Tú, donde vayas, en cualquier viaje,
Subirás en la parada equivocada.
Años después y bajo la marquesina
Te encontré que viniste para que no te mojes,
La misma lluvia son tus ojos grises
Pero no dirás nada, como siempre.
Yo pregunto solitaria sin esperanza
Dónde te quedas, dónde duermes y cómo vives
Y tú, la tormenta que lo conoces todo
No tienes algo para decirme.
CMS © 15.01.2007