In den Bergen von Penteli
Μες της Πεντέλης τα βουνά
στα πεύκα τριγυρίζω
τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου
μα δεν τον εγνωρίζω
Ένα γλυκό ξημέρωμα
τον Χάρο ανταμώνω
μες της Πεντέλης τα βουνά μανούλα μου
και του μιλώ με πόνο
Χάρε του λέω άσε με
ακόμα για να ζήσω
έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου
πες μου πού θα τ’ αφήσω
Με βλέπει και χαμογελά
κι αρχίζω πια να σβήνω
μου λέει με δυνατή φωνή μανούλα μου
σε παίρνω δε σ’ αφήνω
In den Bergen von Penteli
streife ich zwischen den Fichten herum
und suche den Tod, (ach, meine Mutter)
aber ich erkenne ihn nicht.
An einem lieblichen Morgen
treffe ich den Tod
mitten in den Bergen von Penteli (ach, meine Mutter)
und sage ihm mit Schmerzen :
Tod, sage ich, laß mich
doch noch leben,
ich habe Frau und Kinder (ach, meine Mutter)
sag mir, wo soll ich sie lassen soll.
Er sieht mich an und lächelt
und ich beginne schon wegzulaufen
mit lauter stimme (ach, meine Mutter) ruft er dann:
ich nehme dich, ich lasse dich nicht
elesofPoros, Φωνή βοός © 23.01.2007