The cranes
Κοίταξε πώς αλλάζουν όλα
οι γερανοί πάνω από τις γέφυρες
κοιτάζουν εμάς
και ‘μείς ψάχνουμε την έξοδο
μια πόρτα είναι για να βγεις
απ’ το σκοτάδι
εσύ δείχνεις ακόμα ωραίος
και εγώ πιο άσχημος, ευάλωτος
Έκανα τόσο δρόμο
και δεν ξέρω που πηγαίνω
οι λέξεις έρχονται από το χάος
για να φωτίσουν ένα διάλλειμα στη ζωή
κι ύστερα επιστρέφουμε
στην ίδια θέση που είμαστε
κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον
μας απόμεινε η σκέψη σαν επαγρύπνηση
ενώ έξω από τη τζαμαρία προς την πλευρά του δρόμου
θα υπάρχουν άλλα χίλια χρόνια
η μπάλα της ζωής
με μια αναπνοή θα μπορείς να πετάς
πάνω από τα κτίρια του κόσμου
Μελβούρνη, Αθήνα, Λονδίνο
σαν μικρός ιδρώτας στο μέτωπο σου
Ήταν ένα παιδί που τα είδε όλα
κι όμως δεν μπόρεσε να μιλήσει γι’ αυτά
Πάνω στο θολωμένο τζάμι γράφεις
ανεκτικότητα
εγωισμός
γενναιοψυχία
αγάπη
παρατηρητικότητα
έξω από τον κόσμο μου υπάρχει ο ίδιος κόσμος
το δέσιμο της γραβάτας
ανάμεσα στην ελευθερία και τον συμβιβασμό
η αλλοτρίωση του χαρακτήρα μου
από δυοροφο σε ουρανοξύστη
και η ενσωμάτωση
σε ένα πλατύ μηχανισμό
Look how everything changes
The cranes over the bridges
Look at us
And we seek an exit
It’s only a door to go out
from the dark
You still look handsome
And I more ugly, vulnerable
I made a long way and yet
I don’t know where I go
The words come from chaos
To lighten a break in life
And then we return
To the same place we were
Looking at one another
A thought remains like vigilance
While outside the glass of this coffe house
A thousand more years will be standing
The sphere of life
With one breath you’ll be able to fly
Over the buildings of the world
Melbourne, Athens, London
Like a little sweat on your face
There was a boy that saw it all
Yet he didn’t manage to talk about it
On the blurred glass you write
Tolerance
Egoism
Bravery
Love
Observation
Outside my world there’s the same world
The knot of the tie
Between freedom and compromise
The alienation of my character
From a two-storey house to a skyscraper
And the embodiment
In a large mechanism
seizeTHEday, seizeTHEsky © 31.01.2007