Zehra
Μες στους δρόμους της Βαγδάτης
είδαν τη κορμοστασιά της
και ζηλέψανε.
Και μια νύχτα δίχως άστρα
μπήκαν στα ψηλά τα κάστρα
και την κλέψανε.
Έτσι το ’θελε η Τύχη
και η Ζεχρά σε έναν σεΐχη
παραδόθηκε.
και από τότε στο φεγγάρι
κλαίει κάποιο παλληκάρι
που προδόθηκε.
Ζεχρά,
πίστεψε με, Ζεχρά,
πως πονώ κι υποφέρω
δε σε λησμονώ.
Ζεχρά,
με δυο χείλη ωχρά
τ’όνομά σου προφέρω,
κλαίω και θρηνώ.
Γύρω μου είν’ όλα νεκρά,
σου τ’ορκίζομαι Ζεχρά.
Into the streets of Baghdad
they saw her beauty
and they got jealous.
And a night without stars
they rushed into the tall castles
and abducted her.
This was Fate's will
and Zehra was surrendered to a sheikh
and since then, in front of the moon
a young man is crying,
because he was betrayed.
Zehra
believe me, Zehra,
that I am in pain, suffering
I am not forgetting you.
Zehra,
with two pale lips,
I pronounce your name,
I am crying and mourning.
Around me everything is dead,
I swear to you, Zehra.
Myrmidon © 26.02.2007