Epilogue
Φτάσαμε λοιπόν και στον επίλογο
πέσαμε σαν άστρα στο κενό
όμως το μυαλό πάντα επίμονο
θα ρωτάει αν φταίξαμε κι οι δυο.
Έτσι ξαφνικά εμείς τελειώσαμε
το φοβόμουν ότι θα συμβεί
άδικα δεν πήγε ότι νιώσαμε
είναι κάτι σαν γλυκιά πληγή.
Όλα τα τραγούδια που σου έγραψα
είναι τα σημάδια που δε σκέπασα
άμα θέλεις τα κρατάς άμα θέλεις τα πετάς
όπως αγαπάς..
Πες μου με ποιο δικαίωμα λες ότι
φταίω εγώ
μια φορά μ’ αγάπησες
χίλιες φορές εγώ.
Έλεγες στο γράμμα που μου έγραψες
ότι πια δε θα ενδιαφερθείς
και ένα δάκρυ στο αντίο έσταξες,
πάλι ψέμα πήγες να μου πεις
Όλα τα τραγούδια που σου έγραψα
είναι τα σημάδια που δε σκέπασα
άμα θέλεις τα κρατάς άμα θέλεις τα πετάς
όπως αγαπάς..
Πες μου με ποιο δικαίωμα λες ότι
φταίω εγώ;
μια φορά μ’ αγάπησες
χίλιες φορές εγώ.
We have reached the epilogue
We fell like stars into the void
But the mind is always insistent
It asks if we are both to blame
Suddenly we are finished
I was afraid it would be extinguished
What we felt is has not been wasted
It is like a beautiful wound
All the songs I wrote for you
Are marks which I did not conceal
Keep them if you want or throw them away
Whatever you love...
Tell me what right you have
To say that I am to blame
You loved me once
I loved you a thousand times
You said in the letter you wrote to me
That you will no longer express an interest
And that you shed a tear upon our goodbye
Again you tried to lie to me
All the songs I wrote for you
Are marks which I did not conceal
Keep them if you want or throw them away
Whatever you love...
Tell me what right you have
To say that I am to blame
You loved me once
I loved you a thousand times
*{ange}* © 27.04.2007