Las doce
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας. Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό... Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω... Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα		Las doce y ni una llamada no marcas el número de mi soledad y crece la distancia entre nosotros Las doce y ni una llamada en mi cabeza el insoportable vacío pareces un sueño lejano que se marcha Y no suena el teléfono, me ahoga la decepción de que nunca comprendas qué estoy pasando aunque mi agonía se haya convertido en montaña Las doce, mi esperanza pende de un teléfono que se ha quedado muerto y de mi corazón que grita “te amo” Las doce Las doce y ni una llamada no marcas el número de mi soledad y crece la distancia entre nosotros Las doce y ni una llamada no soporto este martirio y quiero decirte que todo terminó Y no suena el teléfono, me ahoga la decepción de que nunca comprendas qué estoy pasando aunque mi agonía se haya convertido en montaña Las doce, mi esperanza pende de un teléfono que se ha quedado muerto y de mi corazón que grita “te amo” Las doce
ale_ispania © 08.05.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info