Statua (Poulopoulos)
Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε
Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε
Sinoc sam, nesto posle ponoci, sisao
do onog malog trga gde sam te upoznao
Jedna statua me je ugledala i setila me se
i pristala je da joj ispricam za svoj bol
I pricao sam joj o tebi i meni
i oci su joj zasuzile i zaplakala je
Rekao sam joj kako si se ponela, i sve ostalo
za tvoje velike greske, neoprostive
A onda sam se, Boze, rasplakao
i u suzama me je zatekla zora
Sa statuom sam do puta nastavio
obrisala mi je suze, i rastali smo se
neraidaBGD, Ivana © 16.05.2007