Trenul
Βρέθηκα μετά τον χωρισμό στο σταθμό, στο βαγόνι μου,
μια ζωή σε μια αποσκευή
τα νεκρά όνειρά μου,
ξάφνου εκεί μες στο συνωστισμό
μια φωνή τόσο γνώριμη,
μια φωνή που γίνεται κραυγή καθώς λέει το όνομά μου,
και το τρένο ξεκίνησε και εσύ πάλι μακριά μου.
Κι ηθέλα τόσα να σου πω
πως σ’ αγαπώ να σου φωνάξω,
αχ να μπορούσα μια ζωή
σε μια στιγμή να την αλλάξω,
κι έγραψα το σ’ αγαπώ στο τζάμι
και μόλις είδα που δάκρυσες,
έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι
γιατί καρδιά μου άργησες.
Τρέχουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί
μα εσύ πάντα πλάι μου,
βλέπω τη μορφή σου, μου μιλάς
σαν βροχή σαν αέρας,
θέλω να κατέβω στην στροφή
μα η φωνή μου σκορπίζεται,
θέλω να κατέβω στην στροφή
δεν μ’ ακούει κανένας,
και το τρένο πια χάνεται
σαν το φως μιας ημέρας.
Κι ήθελα τόσα να σου πω
πως σ’ αγαπώ να σου φωνάξω,
αχ να μπορούσα μια ζωή
σε μια στιγμή να την αλλάξω,
κι έγραψα το σ’ αγαπώ στο τζάμι
και μόλις είδα που δάκρυσες,
έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι
γιατί καρδιά μου άργησες.
Ploua după despărţire în staţie în vagonul meu
O viaţă intr-un singur bagaj
Visele mele moarte,
Deodată, acolo, în inghesuială
O voce atât de cunoscută,
O voce care devine strigăt spunându-mi numele meu,
Şi trenul a pornit şi tu iarăşi eşti departe de mine.
Şi am vrut atâtea sa-ţi spun
Cât te iubesc să-ţi strig,
Să fi putut o viaţă
Să o schimb pe o singură clipă
Şi am scris „te iubesc” pe geam
Şi am văazut doar cum ai lăcrimat,
Curgeau râu lacrimile mele
De ce, dragul meu, ai întârziat.
Fugeau oraşele şi staţiile,
Dar tu – mereu departe de mine
Văd corpul tău, îmi vorbeşti
Ca ploaia, ca vântul
Vreau să cobor la cotitură
Dar vocea mea se împrăştie
Vreau să cobor la cotitură
Nu ma aude nimeni,
Şi trenul se tot pierde
Ca lumina unei zile.
Şi am vrut atâtea sa-ţi spun
Cât te iubesc să-ţi strig,
Să fi putut o viaţă
Să o schimb pe o singură clipă
Şi am scris „te iubesc” pe geam
Şi am văazut doar cum ai lăcrimat,
Curgeau râu lacrimile mele
De ce, dragul meu, ai întârziat.
Verona, Veronica © 20.06.2007