Un nou început
Έχω πάψει να πιστεύω πια το ποίημα της αγάπης το ποίημα της παρηγοριάς της πιο γλυκιάς απάτης Τώρα μοιάζει όνειρο που το ’σβησε η μέρα κι είναι η μέρα σκοτεινή και πώς να δεις πιο πέρα Μα κι αν εγώ έχω χαθεί μη με ξεχνάς ποτέ εσύ Δώσ’ μου μια νέα αρχή μεσ’ στην καμένη γη Μεσ’ στην καμένη γη μη με ξεχνάς εσύ Έχω πάψει να πιστεύω πια τα ίδια παραμύθια που κάποτε ορκίστηκα πως λένε την αλήθεια Τώρα δε βρίσκω τίποτα και τίποτα δε χάνω κι από τούτη τη ζωή αξίζω παραπάνω Μα κι αν εγώ έχω χαθεί μη με ξεχνάς ποτέ εσύ Έχω πάψει να φοβάμαι πια τον αυστηρό σου νόμο μου είχε κόψει τα φτερά μου έκλεινε το δρόμο Τώρα πάω πια παντού μα πουθενά δε φτάνω κι όσο χρωστάω πιο πολλά ξοδεύω παραπάνω Μα κι αν εγώ έχω χαθεί μη με ξεχνάς ποτέ εσύ		Am încetat să mai cred În poezia iubirii În poezia mângâierii A celei mai dulci rătăciri Acum pare un vis Că s-a stins ziua Şi ziua este întunecoasă Şi cum să vezi mai departe Dar chiar dacă am pierdut Nu mă uita niciodată Dă-mi un nou început Pe pământul ars Pe pământul ars Nu mă uita Am încetat să mai cred În aceleaşi poveşti Care cândva au jurat Că spun adevărulα Acum nu găsesc nimic Şi nu pierd nimic Şi de la această viaţă Merit mult mai mult Dar chiar dacă am pierdut Nu mă uita niciodată Am încetat să mă mai tem De legea ta severă Mi-a tăiat aripile Mi-a închis drumul Acum merg peste tot Dar nu ajung nicăieri Şi încât datorez tot mai mult Cheltuiesc mai mult Dar chiar dacă am pierdut Nu mă uita niciodată
Verona, Veronica © 17.07.2007

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info