Mica vară
Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά,
μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά,
δώσ’ μου ένα φιλάκι και έλα πιο κοντά.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.
Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό,
νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό.
Δώσ’ μου ένα τσιγάρο, δώσ’ μου και φωτιά,
Θεέ μου θα σε πάρω στη καυτή την αμμουδιά.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.
Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί,
και τ’ όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς,
σ’ ακούω σαν χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς.
Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.
Mica vară pe malul mării,
Printre ape mici înnotăm îmbrăţişaţi.
Vine seara, prinde răcoarea,
Dă-mi un pupic şi vino aproape.
Eu şi tu, eu şi tu,
Singuri pe pământ.
Ooo! Singuri pe pământ.
Atena era un nod în gât,
Nebulozitate şi rutină şi un ştreang înfiorător.
Dă-mi o ţigară, dă-mi şi foc,
Doamne, te voi lua pe plaja arzătoare.
Eu şi tu, eu şi tu,
Singuri pe pământ.
Ooo! Singuri pe pământ.
Sună telefonul, insula se înneacă,
Şi visul se împrăştie în muţenia biroului.
Mă arunc transpirat, Lucrezi şi râzi,
Te ascult ca un pierdut refrenul să-l cânţi.
Eu şi tu, eu şi tu,
Singuri pe pământ.
Ooo! Singuri pe pământ
Verona, Veronica © 17.07.2007