Împreună cu tine
Απ’ το τζάμι κοιτώ
και θυμάμαι ένα χάδι
τι παράξενο φως
στης ζωής το σκοτάδι...
Έχει πιάσει βροχή
κι είναι η ώρα που φεύγεις
ήρθα για να σε δω
μα εσύ μ’ αποφεύγεις...
Κάτω από την ομπρέλα σου θα μπω
και θα ρωτήσω βιαστικά για τη ζωή σου
αχ πόσο μου έλειψε αυτό
μες τη βροχή να περπατάω εγώ μαζί σου...
Απ’ το χέρι σου θα κρατηθώ
θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω το άρωμα σου
κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ
πως είναι βάσανο να είμαι μακριά σου...
Τι να πεις τι να πω
παγωμένα τα χείλη
δεν μπορώ να σκεφτώ
πως θα μείνουμε φίλοι...
Είναι τόσα γιατί
είναι πόνος και θλίψη
πάει τόσος καιρός
που δε σε έχω αγγίξει...
Κάτω από την ομπρέλα σου θα μπω
και θα ρωτήσω βιαστικά για τη ζωή σου
αχ πόσο μου έλειψε αυτό
μες τη βροχή να περπατάω εγώ μαζί σου...
Απ’ το χέρι σου θα κρατηθώ
θα σε κοιτάξω, θα μυρίσω το άρωμα σου
κι άλλη μια φορά θα το δεχτώ
πως είναι βάσανο να είμαι μακριά σου...
Privesc prin geam
Şi-mi amintesc o îmbrăţişare
Ce lumină ciudată
În întunericul vieţii...
A plouat
Şi este ora când pleci
Am venit să te văd,
Dar tu mă eviţi...
Sub umbrela ta voi veni
Şi voi întreba în grabă despre viaţa ta
Ah, cât mi-a lipsit acest lucru
Prin ploaie să mă plimb cu tine...
De mână te voi ţine
Te voi privi, voi mirosi aroma ta
Şi altă dată voi accepta
Că este un chin să fiu departe de tine...
Ce să spui, ce să spun
Buzele îngheţate
Nu pot să mă gândesc
Că vom rămâne prieteni...
Este aşa pentru că
Este suferinţă şi întristare
Trece atâta timp
De când nu te-am atins...
Sub umbrela ta voi veni
Şi voi întreba în grabă despre viaţa ta
Ah, cât mi-a lipsit acest lucru
Prin ploaie să mă plimb cu tine...
De mână te voi ţine
Te voi privi, voi mirosi aroma ta
Şi altă dată voi accepta
Că este un chin să fiu departe de tine...
Verona, Veronica © 18.07.2007